نداشتن؛ حس تلخی است و از دست دادن تلخ تر؟
و چه تلخ تر این که روزی بیاید که یاد آور داشته از دست رفته ات باشد.

این روزها که با گردش مدام زمین ؛روی مدار تکرار

سربی ؛داغ روی سینه ام می چکد



دلم می خواهد دمی با او حرف بزنم.از کودکی شیرین از دست رفته ام بگویم.

از روزهای خوبی که روی زانو هایش جایم می داد.

ازروزهایی که تجربه گرانبهایش رابرایم بازگو می کرد!


پدر،کجا باید سراغ تو را بگیرم؟

خانه ات کجاست؟

زیر تکه ای سنگ سیاه که نام تو را با خطی خوش و سفید رنگ رویش نوشته اند؟

پشت ابر های پنبه ای آسمان داغ تابستان؟

لابه لای خاطراتم؟......

کجا؟؟؟؟؟ نمی دانم کجایی،

فقط می دانم که روز پدرکه می آید ؛ تونیستی
یک دنیا حرف دارم ....

سلامتی کسایی که الان پدرشون پیششون نیست!